Bîyaban

ey bîyaban bilindtir bike bena navbera xwe û gerdûnê navbera xwe û xwe navbera xwe û wan   Mîna Acer di Bîyabanê de xwendevanan di nav kûrahîya hestên mirovahîyê de vedixwîne rêwîtîyeke lîrîk û me dibe nav bîyabaneke hundirîn û li wir li şopa hestên wekî keser, bendewarî, wêranî û evînê digerîne. Helbest hin caran di nav atmosfereke tarî û bêhêvî re derbas dibin. Lê hêvîya hatina mêvanekî ku wê bibe qîbleya dilan, wekî dilopeke jîyanê dibiriqe û dibe çirûskeke ku rêya xwendevanan di nav cîhana pirtûkê de ronî dike. Bîyaban vexwendinek e ji bo geryana li nav erdnîgarîya dilê mirov ku li wir, di nav lemên herî çilmisî de jî, hêvîya şînbûna “bexçeyekî kêfxweş” her dem zindî ye.