Bir Sürgün Hikayesi

''Memleketim'' sözcüğü ne denli derin, anlamlı ve duygusaldır. ''Bir başkadır benim memleketimin müziği'' gibi. Meslektaşım, bir ölçüde de hemşehrim, Hanefi YALÇINKAYA'nın kitabını bir gecede okudum. Hanefi Öğretmen memleketini anlatıyor. Özel isimler hariç; hepsi insanlar, yollar, dağlar, yaşam, geçim, düşün biçimleri... Sanki benim memleketim. Memleket sevgisi, belki öğretilmez; yaşanılan ortamda öğrenilir. YALÇINKAYA memleketini, yaşadıklarını anlatıyor. O duru, dürüst, yalın diliyle. Önyargısız yakınması, övünmesi, gizlisi, saklısı yok. Hayatından, yaşadıklarından dilim dilim koparıp dizmiş sayfalara. Eline sağlık Hanefi Öğretmen. Anadolu kültüründe sözlü iletişime giriş kapılarından en sık kullanılanı: 'Nerelisin' ve ya 'Memleket nere hemşerim?' sorularıdır. Nerelisin öğretmenim diye sormaya gerek yok? Dağları, kuyuları, akrabaları, ermişleri, kuşları, yaşlıları, okulu ve hemen her şey ile kitabında doğrudan memleketimizi anlatıyor YALÇINKAYA. Birbirimizi tanımanın, sevmenin en sağlıklı yoludur memleketimizi tanımak. Yirmi birinci yüzyılda tüm iletişim olanaklarına rağmen 'Türkiye coğrafyasında' memleketimizi, birbirimizi yeterince tanımamanın sıkıntısını çekiyoruz. Bu kitap memleketim gibi kendini tadında tanıtıyor. Hem okuması, anlaması kolay hem de çok yakınımıza sokuluyor. Yaklaşık yetmiş beş yıl sonra Mahmut Makal'ın 'Bizim Köyü'nü sanki yeniden okudum. Hanefi Öğretmenimin kitabı, tüm insanlarımızla paylaşmak istediğim memleket sevgisini pekiştirdi içimde.