Zümre

“Yürüdüğüm hastane koridorları her gün daha çok uzuyordu, soğuk duvarların içinde yankılanan sessiz çığlıklarımı duyabilecek hiç kimse yoktu kendimden başka… Aslında hiç var olmamışken, beni senden silmelerini bekledim. Aynalı camlarda düzelirken saçlarını, nefesinin buğusunu öptüm günlerce. Donuk gözlerle baktığın tavanda belki beni düşünüyor olma ihtimaline tutundum. En acısı da hatırlamak unutulmaktı benimki.”