Şefkatpençe

Anılarımdan biri daha kendini gösteriyor aniden. Öz annemle bir yeni yıl yemeğinde buluşuyorum. Kadifeler, ışıklar, kestane, geyik süsleri, mumlar, bacalar, anılar tütüyor demlikte; hediye paketleri vitrinden düşüyor; patlayıp nar gibi saçılıyor ayaklarıma sevgi, derken yıllar geçiyor ve şimdi tuvalimde onun tanıdık yüzü çözülüyor. Bir parça et, kemik, dikenler; ama hiçbiri yeterince keskin değil. Sulu boya denemelerim gibi, her şey birbirinin içinde kaybolmuş.