Saat Kulesi Çiçekçisi

Tiyatronun kapısında: başını çevirir, uzaklara sığınırdın. göz kapakların; kırmızı bir kadife perde gibi ağır ağır inerdi kaldırıma. Gözlerinin, kaybolan kocaman beyazlarına girer yakalardım kaçırışını benden dudakların, hangi şarkıdan sonra böyle kalmıştı gülümsediğinde, ne hengameler taşırdık oraya bilemezsin bir fırtınaya dönüşürdü umursamazlığın., boşluğun, çiçekler dolusu tebessümler arasında yanıtsız mektuplar gibi kokardı, takmaz miydin hiç? toy güvercinlerin sana bakışlarını yanağında gezinen gülleri kıskanarak... zor oluyor değil mi? saat kulesi çiçekçisi kendine yalanlar fısıldamak.