Nevirdaim

Şakaklarına teşne gözleriyle Bakıyor yüzüme parmakları ucunda Algısının dehlizlerinde karanfil Kokuyor ayaları ve boynu kaderin Gözü bağlı yolcular sonlarıyla Hatırlanır başkalarının zihninde Canlanır yerden yükseğe pek çok ölü Ucundan tutmana yardım eder çiçeğin Güneş şimdi yaklaşır dişleriyle Yaslanmış kürek dolusu toprağa Ahrazın gözünden bir yaş damlar Sonra hüzne boğar alnındaki kesiğin