Mutlu İnsanlar Şehri

Şiir yazarken çekilen acı... Hem de her sözcüğü derine saplanmış bir bıçak kadar acı veren… Anladım ki ben şiir yazma sancısı çekiyordum. Masanın altında olmamı da ancak böyle açıklayabilirdim. “Baba” şiirinin ilk birkaç satırını yazınca yeter dedim kendime. İnsanların anlamadığı kelimeleri biriktirmekten vazgeç artık. Sana hiçbir faydası olmayacak olan kelimeler. Seni Esen'den uzaklaştıran; fakat Esen'i şaire yakınlaştıran kelimeler, senden çalınan kelimeler, sana ait olduğunu senin dışında kimsenin bilmediği kelimeler... Fakat “Baba” şiirini yarım bırakamazdım. Şayet şiir yarım kalırsa şehrim için düşündüğüm o devasa taşı dikmemem gerekecekti. Dahası şehrimde babamı hatırlatan hiçbir şeyin olmaması demekti. Oysa ben babamı unutmak istemiyordum. Şehrimde babama ait bir şeyler olsun istiyordum.