Mavinin Sonsuz Çobanı

dar pencerelerde yılları tutuklu kılan suskunluk kuyunun dibindeki yankı gibi geçti ufkun gerisinde denizin uğultusu maviliğin dipsizliğiyle biz'den çağırdı ben'i her şey ölüyor ve diriliyordu bağdan göz kamaştırıcı şaraba yürürken üzüm özgürlüğü sonsuzluğa imliyordu solsa da ruhta kabına sığmıyorsa hisler her kalp kendi göğünü ister! bir gidiş bir kalışı uyandırırken nehir gibi akar rüzgâr gibi özgür eser..