İnsan Denizi

Ufkun yere indiği Ufkun çöktüğü yeryüzündeyiz Ve tepemizde kocaman bir acımazsızlık Can cana muhtaç, can cana hasret iken Benim canım senin canının canıdır şimdi Kucağımda duran bebeli kundak Gürültü ile büyüyecek, sokaklarda taş atacak Kara bahtının kara yazgısına Mor dağlara sevdalı olsa da hayâli Benimde sabrım tükenmiş ise eğer Coşan pınarlar, kabaran seller engel Yıkılmamalı küçük köprüler kapanmamalı dar geçitler Ruhum kardeş renklerle sarılmış sımsıkı gökkuşağına KOÇYİĞİT insan denizinin gemisi hiç batmasın hemi.