İlkbaharın Son Çırpınışları – Geçmişin Ayak İzleri

“Gamsız ve tasasız bir hızla ilerleyen tren, kimi zaman tünellerin karanlığına süzülüyor, kimi zaman gün ışığına çıkıp güneşin pırıltılarını selamlıyordu. Oysa bilemezdi, içindeki yolcuların her birinin yüreğinde taşıdığı karmaşayı, umutsuzluğu, hayata tutunma çabasını… Kalabalık vagonlarda insanlar yan yana oturmuştu; kimi ayağındaki çarığı yastık yapıp uzanmış, kimi pencere kenarına yaslanıp hızla akıp giden manzaraları yakalamaya çalışıyordu. Çocuk sesleriyle dolan hava, bir anda yetişkinlerin suskunluğuna karışıyor; solgun yüzler, çatık kaşların altındaki endişeli bakışlar, sessizce trenin demir duvarlarına siniyordu. Her biri, düşüncelerini ve düşlerini kara trene yüklemişti-belki de varacakları yerden çok, geride bıraktıklarıyla yol alıyorlardı.” İnsanın içsel yolculuğunu bir trenin ray sesleriyle birleştiren bu güçlü anlatı, Suzan Kuyumcu'nun kaleminden üçüncü kez okurlarla buluşuyor. Her kelimesi yeniden, her sayfası bir kez daha dokunuyor yüreğe.