Duman

Mazeret Babasız kalmanın çeyrek asrında Zamanın dindirdiği söylenen acıların toplamını Yaşama bölüp eksik kalanlarını misliyle çarptım Sonuç çoğalan dünyanın içsel yalnızlıkları Ta uzaklardan seslenirdi babam: Uzan! O dalın üzerindeki kitapları kopart Seni bana anlatsın Ben ağaca tırmanmak yerine Yere düşenleri almayı seçtim Ben toprağının başında sana layık olmadıklarımla geçirdiğim Bir ömrü ateşledim Ben küllerini cebimde gezdirirken Nefesimi ölümle yüzleştirdim Şimdi her şey akıp giderken Dallarında birikip sarkanlara uzanamıyorum Çünkü boyum kısa Çünkü gölgem izin vermiyor Çünkü mazeretler uzun