Dilhun

Son yıllarda ahlakçılığın insan onurunu alaşağı eden, insanın özel ve kişisel alanını hiçe sayan onlarca türüne şahit olsak da Albert Camus'nun da dediği gibi aslında “Ahlaksızlık çoğu kez yalnızca başkalarının güvenini kötüye kullanmaktır.” Gerçek ahlaki çürüme ve toplumun bu çürüme karşısında günden güne uzuvlarını kaybediyor olması pek çoğumuzun haklıdan değil güçlüden yana duran, anı kurtarmaya meyilli gizli ve sessiz ortaklığıyla devleşerek büyüyor. Sonunda hepimizin altında kalacağı şüphe götürmeyen bu dev felaketin önüne geçebilecek işleyen bir adalet sistemi ise yok. Adaletin olmadığı yerde insan onurunu ve umudunu kaybetmeden nasıl yaşar? Ben bu soruyla yıllarca boğuştum. Adaleti bireysel olarak sağlama gücüm olmasa bile yılların birikmiş irinini, cerrah titizliğiyle ince ince ruhundan neşterle kazıyıp hikâyeye dönüştürerek, onlara benden azade bir hayat verip özgürleşme yolunu seçtim. Belki bu vesileyle daha fazla zarar görmeyeceğim artık. Kim bilir? “Bir insan tek başına adaleti kuramaz ama tek başına adaletsizliği reddedebilir.” -Albert Camus