Araf’ın Çocuğu

Ey iki adımlık yerküre Hiçleme beni Dante'yi okumuşluğum Ve Hamlet'i oynamışlığım var Kendime en yakın yabancıyım Diri bir akarsu vardı gövdemde Güzdü, sonsuz bir çöle takıldım Öteki değilim Beriki hiç değilim Işığım denize kayıyor Sularınıza karışıyorum Kavimsiz göçler bıraktınız bana Ben de şimdi siz'im Bir varoluş var beni cezalandıran Kentte, dünyada, evrende Bir boşluktayım Sizinle benim aramda katı bir çizgi Ölçüyorum yokluğunu, ağırlığını Daha ne kadar yok olabilirim ki Yollarıma kuşlar kondu Kafatasımın içinde küçük bir huzur... Mavinin doruğuna diz çöküşümü izledim Dokundunuz doruklarıma Bu yüzden yıkandı bu eller Ben de şimdi siz'im Körpe kollarımla tırmandım yamaçlarınıza Bedenimi yukarı çekerek Yaşamak için kaçtığınız ölümler Ölmek için kaçtığım hayatlar Aramızda bir araf Köz rengi bir cümle gibi zihnim Yine buradayız, Tüm sözcüklerin ve arzuların iğdileştiği Korkmayın söyleyin! Ben de şimdi siz'im Birleştikçe kayboluyor teniniz Öze doğru yayılmakta, aramızdaki kimsesizlik Ödünç aldım kokunuzu Bedenimin her gözeneğinde, bir murdar çan! Vurgusu bana dönük Merak buyurmayınız Ben de şimdi siz'im Hatırlar gibiyim bir akıl hastasının zihnime işlendiği cümleyi: “Hepiniz bir gün buraya geleceksiniz, gelecek, geleceksin, geleceksiniz, gelecekler'' Siz de artık ben'siniz